Contact en corona, hoe dan?!
Blog
Esther Jalink werkt als projectleider en ambulant hulpverlener bij Qpido. Hoe zij het werken in corona-tijden ervaart, lees je in deze blog.
Het is zondagavond 19.00 op 15 maart 2020. Premier Mark Rutte, ministers Arie Slob en Bruno Bruins houden een televisietoespraak over de coronaverspreiding in Nederland. Het lijkt erop dat zowaar heel Nederland aan de buis gekluisterd zit. We hebben al een aantal weken persconferenties over de verspreiding van het Corona virus of, wat ook mag, Covid-19.
We leren namen van plaatsen en mensen kennen, waarvan we het bestaan niet wisten. Wuhan, Prof. Jaap T. van Dissel van het RIVM en Diederik Gommers van het Erasmus Medisch Centrum. Inmiddels zijn deze namen en gezichten zo bekend dat als ik ze op mijn verjaardag zou uitnodigen, iedereen weet wie ze zijn.
We worden geconfronteerd met allerlei nieuwe termen zoals: brandhaarden, contactonderzoek en later ook de 1,5 meter maatschappij, aerosol en andere virologen termen en nu dus de intelligente lockdown.
Alles is ineens anders geworden. Vooral hoe we met elkaar contact houden. De scholen, waar wij vanuit Qpido voorlichting geven, worden voorlopig gesloten. Wij mogen niet meer naar ons kantoor. De hulpverleningsgesprekken met onze cliënten kunnen niet meer face to face plaatsvinden. Trainingen worden afgelast. We zijn wel een vitaal beroep, dus we moeten, kunnen en willen door, maar hoe?
We overleggen massaal via Facetime of WhatsApp. Iedereen vanuit zijn eigen huis. Er is onwennigheid en we zijn wat lacherig over de nieuwe situatie. Ik moet wel wennen hoor, aan het facetimen, want heb inmiddels een ”coronalook” Zonder make up en in slobberkleding… toch snel maar even iets fatsoenlijks aantrekken J.
Facetimen geeft ook hilarische momenten. Houd je je telefoon rechtop of zet je hem dwars? Telefoons die uit de handen vallen en ik heb hele plafonds kunnen inspecteren. De een heeft de telefoon netjes tegen de laptop staan, de ander vanuit de hand of zelfs lopend door het huis. Het is leuk dat je zo een inkijkje krijgt in ieders huiselijke domein.
De eerste prioriteit is de hulp aan de jongeren. We kunnen met jongeren bellen, WhatsAppen of video bellen, wat zij het prettigst vinden. Ook hierin merken we onwennigheid. Sommige jongeren en collega’s vinden het lastig om op deze manier met elkaar te praten en soms is het moeilijk om jongeren te bereiken. Het is ook niet altijd makkelijk om een rustig plekje te vinden waar je ongestoord kunt praten met iedereen in huis, want ja iedereen blijft zoveel mogelijk binnen. Dat geldt voor de jongeren die we begeleiden, maar zeker ook voor ons.
Zo was ik aan het bellen met Azara, mijn Julia-cliënt, toen mijn dochter de kamer binnenstormde. Of ik NU kon komen helpen, want ze snapte niks meer van de breuken en staartdelingen.. Gelukkig kon Azara er heel hard om lachen!
We komen er snel achter dat kleine snelle overlegjes best via bellen of Facetime kunnen, maar voor een vergadering heb je meer nodig. We onderzoeken welk programma we het beste kunnen gebruiken. Teams, Zoom, ZieJeWel. Elk programma heeft weer eigen voor- en nadelen die we aan den lijve ondervinden. Ondertussen bekijken we of we ook voorlichtingen en trainingen kunnen geven via zulke programma’s.
De eerste trainingen en voorlichtingen hebben plaatsgevonden. Jeetje wat geeft dat een stress! Eerst alles goed voorbereiden en “online-proof” maken. De uitnodigingen goed versturen. Valt de verbinding niet weg? Lukt het om filmpjes te laten zien met geluid?
Inmiddels zit ik voor een voorlichting met wat meer vertrouwen achter mijn computer te staren naar de vele gezichten die vol verwachting wachten op wat komen gaat, wel samen met een andere collega, dat is wel zo fijn!