‘Eerst dacht ik dat het heel irritant zou zijn’

Mabel (15 jaar) werd bij Qpido aangemeld voor de corona-uitbraak en de maatregelen die daarbij horen. Mabel ontmoette haar begeleider voor deze tijd, maar sinds half maart moesten zij op zoek naar een nieuwe manier van werken. Hoe ervaart Mabel dat?

‘Eerst dacht ik dat het irritant zou zijn. Iedere week praten en dan weer praten. Ik had al eerder hulpverlening gehad en dat ging echt nergens over. Ik moest elke week spelletjes spelen op een kinderachtige groep met kinderachtige begeleiding. Dan moest ik daar zitten tekenen, maar eigenlijk miste ik dan gewoon twee uur van mijn leven. Daar ging het echt niet.’ Mabel merkte gelukkig al snel dat de hulp van Qpido wel een doel heeft. ‘Alles klopt gewoon; de dingen die mijn begeleider zegt kloppen gewoon. Ze maakt een verhaaltje van de dingen die ze van mij of mijn moeder hoort en legt dit bij me terug. Dan geeft ze ook nog advies. En eigenlijk is het wel heel fijn om alles bij haar kwijt te kunnen. Zoals over hoe het gaat met mijn ouders, maar ook met vrienden en jongens. Ik heb in het verleden domme fouten gemaakt wat voor ruzies zorgde, daarom krijg ik nu deze hulp.’ Mabel vindt dat ze al wel dingen geleerd heeft van de gesprekken. ‘Ik ga nog weleens de fout in. Ik weet dat ik eerlijk moet zijn over waar ik ben of met wie, maar dat moet ik nog echt gaan doen. Het gaat al beter dan eerst, maar ik heb al geleerd dat dit anders moet. Hier heb ik mijn ouders ook bij nodig. Als zij mij geloven en ruimte bieden, kan ik bewijzen dat ik hun vertrouwen waard ben. Van Esmaralda heb ik geleerd dat ik daar zelf ook een rol in heb.’

Mabel en haar begeleider leerden elkaar kennen voor de Corona-crisis. ‘Eerst kwam ze altijd één keer per week bij mij thuis. We zaten dan met z’n tweeën in de woonkamer aan tafel en mijn moeder en broertjes waren dan niet thuis, zodat we vrij konden praten. Ik kon dan zelf met vragen of onderwerpen komen, maar we werkten ook uit het werkboekje.’ Mabel vindt het wennen dat ze nu via facetime contact hebben. ‘Ik moet soms een beetje zoeken in huis waar ik vrij kan praten. Soms zit ik alleen in de woonkamer, maar vaak ook in de auto. Ik mis ook het directe contact, het echte afspreken is toch wat fijner. Het werken uit het werkboekje is heel anders. Ik zie niet wat er staat en mijn begeleider schrijft mee en leest voor wat er staat. De gesprekken zijn wel ongeveer hetzelfde qua inhoud, maar het voelt toch anders.’

Dat de gesprekken wel doorgaan, vindt Mabel fijn. ‘Ik weet niet zo goed welke hulp er verder allemaal is, maar je moet de hulp van Qpido accepteren als je die aangeboden krijgt. Ze vertellen niks door aan je ouders, alleen als ze zich zorgen maken. Je moet dingen ook gewoon echt met ze bespreken. Niet twijfelen omdat je ze nog niet kent. Alleen als jouw verhaal duidelijk is, kunnen ze je echt helpen.’

Vanwege privacy-overwegingen zijn de namen in het artikel gefingeerd.