Het is als lopen op een koord

Marije Busch begeleidt meisjes middels het Julia traject, ambulante hulpverlening voor meisjes die te maken hebben (gehad) met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Deze blog geeft een inkijk in haar werk.

‘Het is een pittige week. Mijn Julia meisjes maken van alles tegelijk mee en hebben de behoefte dit via de app met me te delen. Ik probeer ze allemaal nog deze week te zien. Vandaag is het een dag waarbij ik van hot naar her rijd. Ik rol van het ene gesprek in het andere en ik heb vanavond nog een gesprek staan. Mijn hoofd gonst van alle verhalen en ik probeer ze tijdens de rit in de auto een plek te geven.

Ik spreek dit meisje al maanden op wekelijkse basis. Tijdens onze eerste ontmoeting was ze wat terughoudend. Ze lachte beleefd maar hield zich afzijdig. Haar ouders waren voornamelijk aan het woord. Pas vanaf het moment dat ze met mij alleen was, begon ze te praten. Langzaam vertelde ze mij veel meer dan er op papier stond. Ik luisterde. Maandenlang nam ik haar stapje voor stapje mee op die reis door haar hoofd. Ze had iets heel heftigs meegemaakt. Een ervaring die haar hele leven op zijn kop had gezet maar ze had er nog nooit echt met iemand over gepraat. Ze gaf aan dat ze het niet aan kon om er over te praten. Ze had last van herbelevingen, had slaapproblemen en was heel schrikachtig wanneer iets onverwacht gebeurde.
We behandelden verschillende thema’s. Grenzen, zelfbeeld, loverboys, foute vriendjes, verliefdheid, seksualiteit. Bij elk thema vonden we aansluiting.

Op een dag spraken we over een jongen die ze leuk vond. Ze wist het allemaal niet zeker. Het netwerk waarin hij zich bevond, kwam erg dicht bij het netwerk dat haar zoveel schade had aangebracht. Voorzichtig stelde ik haar een vraag over wat er was gebeurd. Ik stelde er nog één, en nog één. Langzaamaan vertelde ze haar verhaal. Ik had niet door dat ik mijn adem inhield. Het is als lopen op een koord. Je stapt samen op het koord.
Het meisje moet jou volledig durven te vertrouwen. Iedere keer trek je haar een stapje mee verder dat touw op. Je vindt het zelf ook eng. Bang dat je de verkeerde woorden of zinnen gebruikt waardoor ze ineens niet meer wil. Als ze mij haar hele verhaal heeft verteld, adem ik uit. Spanning in mijn buik. Het is even stil. Dan kijkt ze mij aan en zegt ze; ‘U bent de eerste volwassene die ik durf te vertrouwen’. Later vertelde ze me dat ze er wel door was aangedaan. Zo ineens het hele verhaal vertellen. Ik vertel haar dat ik haar heel dapper vind, dat ze sterk is en dat ik trots op haar ben.

Soms voelt mijn hoofd als een grote kist. Een grote kist vol met verhalen die de meisjes mij toevertrouwen. Elk nieuw meisje heeft een nieuw verhaal, een nieuwe wereld die een andere kant van de maatschappij belicht. Het zijn verdrietige verhalen, verhalen over beschadigd zijn, over angst, pijn en onzekerheid. Over schaamte, ontkenning, openbaring, hersenspoeling en eenzaamheid. Het vergt veel moed en doorzettingsvermogen om erover te praten. Ik heb veel bewondering voor ze. Dat ze het lef hebben om hun verhaal met me te delen en dat ze het lef krijgen er samen wat aan te doen. Want dat is uiteindelijk waar je heen wilt. De kleine stapjes waarbij ze leren goed voor zichzelf te zorgen en dat ze leren om trots op zichzelf te zijn.’

Marije Busch