Ik ken er geen, ik ben er geen

Mannus Boote is Experience Expert en werkt als projectleider ervaringsdeskundigheid bij Spirit Jeugdhulp. Hij heeft, voordat hij op een leefgroep kwam, in een christelijk pleeggezin gewoond en identificeert zichzelf als queer*. “Dat ik worstelde met mijn ouders was wel duidelijk, maar dat ik eigenlijk worstelde met mezelf heeft niemand in mijn jeugd goed genoeg gezien.” Mannus zag de documentaire “Ik ken er geen, ik ben er geen” en schreef een review. 

Must see docu over LHBT in de kerk

In veel kerken wordt nog steeds gezwegen over seksuele en genderdiversiteit. Marnix Haak en Frans Blokhuis gaan in de documentaire ‘Ik ben er geen, ik ken er geen’ op onderzoek uit hoe dit stilzwijgen doorbroken kan worden.

De documentaire lijkt luchtig te beginnen, dankzij de droge humor van dit leuke duo. Echter duiken zij al snel de diepte in, waarbij ze veel ruimte laten voor (zelf)reflectie. De documentaire is een achtbaan van emoties. Het ene moment kwamen er bij mij tranen op, terwijl ik een moment later weer hardop moest lachen. De zoektocht vanuit ‘de ander’ Marnix en de oprechtheid van de betrokkenen maakt dat deze documentaire toegankelijk is voor een grote groep mensen en hopelijk veel ogen opent voor hoe het anders zou kunnen,

Ervaringen van LHBT’S

Het eerste portret in de documentaire is van mijn BIJ1 bestuursgenoot: Ryan Ramharak. Gestart wordt met positiebepaling, omdat Ryan als queer non-binair* trans persoon van kleur veel verschilt van de maker die een witte hetero cisgender* man is. Ryan heeft de kerk moeten verlaten, omdat de enige optie die daar gegeven werd ‘genezing’ was. De verstrekkende psychische gevolgen hiervan, hebben uiteindelijk geleid tot een opname.

Op naar het dorpje Barneveld, waar ik gewerkt heb. Daar wordt een stel geïnterviewd die, in tegenstelling tot velen, besloot hun kerk niet te verlaten. Ze strijden al lang voor het recht zichzelf te kunnen zijn binnen de geloofsgemeenschap. Helaas is het nog steeds zo dat zij hun huwelijk niet voor God kunnen bezegelen in hun eigen kerk. Samen op het podium staan als stel is uit den boze. Ze worden dus niet geaccepteerd, maar getolereerd.

Twee korte voorbeelden van de vele pijnlijke ervaringen die deze diverse groep mensen met ons delen. Een strijd met zichzelf, hun geloofsbeleving en de mensen om hen heen. Deze strijd kost LHBT’s in de kerk veel energie en emotioneel leed. Sommigen kost het zelfs het leven.

Cis hetero’s in actie

De documentaire is dan ook een duidelijke oproep voor cis hetero mensen: wat kan jij doen in je eigen gemeenschap?

Een goed voorbeeld is de mooie getuigenis van de vader van domineeszoon Frans Blokhuis. Ja inderdaad, de broer van Paul Blokhuis van de Christen Unie. Die laatste heeft als staatssecretaris deze kabinetsperiode LHBT’s uitgenodigd om mee te denken met het beleid, o.a. om suïcide onder LHBT jongeren te voorkomen en de transgenderzorg te verbeteren. Daar lees je meer over op de website van Movisie.

En Frans zijn moeder zet zich in voor Wijdekerk. Een website waarop o.a. een landkaart te vinden is met kerken die openlijk seksuele en genderdiversiteit welkom heten. Hiervoor schreef ik naar aanleiding van de Nashville-verklaring een tekst als ode aan mijn Christelijke pleegfamilie. Mijn pleegouders zijn sindsdien zelf aan de slag gegaan binnen hun kerk en dorp om over deze thema’s in gesprek te gaan.

En nu aan de slag!

Deze documentaire biedt nuttige handvatten om een gesprek te openen. Zonder dogma’s of het prediken van waarheden, maar met ervaringen en emoties die spreken. Ik hoop dan ook dat in vele gezinnen, woongroepen, dorpen, jongerenverenigingen en kerken mensen de kans krijgen deze documentaire te zien.

Wat ga jij doen om te voorkomen dat de titel ‘Ik ben er geen, ik ken er geen’ nog op teveel plekken de dagelijkse werkelijkheid is?

Bekijk de documentaire terug via de website van NPO Start.

*Zie voor een uitleg van verschillende termen het menu op deze Wikipediapagina.

 Door: Mannus Boote