Misbruikt
Blog
Esmaralda de Haan is Julia-begeleider bij Qpido. In dit verhaal vertelt zij over het contact wat zij met een anoniem meisje had.
Het is vrijdagmiddag, even na één uur als de telefoon gaat. Ik heb bureaudienst. Dit betekent dat iedereen die naar het algemene nummer van Qpido belt mij aan de telefoon krijgt.
Ik neem op. “Goedemiddag, Qpido, met Esmaralda.” Stilte. In de verte hoor ik iemand ademen. “Hallo? Je spreekt met Esmaralda. Met wie spreek ik?” Enkele seconde later hoor ik een klein, zacht stemmetje “Naomi” zeggen. Ik merk dat mijn stem ook zachter wordt, mijn toon geduldig en zorgzaam. “Hoi Naomi, wat kan ik voor je doen?” Opnieuw volgt een stilte die voor mijn gevoel minutenlang duurt. Mijn collega aan het bureau tegenover het mijne vangt ons gesprek op en luistert nauwlettend mee. Misschien is er iets waar zij bij kan ondersteunen.
Naomi wil praten. Er is iets gebeurd en dat had ze niet gewild. Naomi vindt het moeilijk om haar verhaal te doen, dus ik stel haar vragen. Veel vragen. “Wat is er gebeurd?” “Wie heeft dit gedaan?” “Wanneer is het gebeurd?” Ik hoor haar paniekerig ademhalen. Ik weet niet zeker of ze huilt. Soms is ze zo stil dat ik voorzichtig op het scherm check of we nog verbinding hebben.
Beetje bij beetje wordt het verhaal iets duidelijker. Naomi is 14 jaar, een volwassen man heeft seks met haar gehad. Het is al even geleden en het was haar eerste keer. Ze heeft er met niemand over gepraat. Dat durft ze niet. Het lukt me enigszins om haar te kalmeren. Ik geef haar mijn directe telefoonnummer, want ik voel dat dit ene telefoontje de problemen van dit meisje niet oplost. Ze heeft een super dappere stap gezet door ons te bellen, maar dit is pas het begin.
Als we hebben opgehangen is er ruim één uur verstreken. Ik praat na met mijn collega. Ze zegt dat ik gedaan heb wat ik kon, maar het zit me niet lekker. Ik heb zo met dit meisje te doen. Ik hoop maar dat ze nog een keer belt, zodat ik haar nog iets verder op weg kan helpen.
En dat gebeurt. Niet één keer, maar veel vaker. Altijd anoniem. Zij bepaalt wanneer we contact hebben en waar het over gaat. Dat is prima, dit is haar proces. Ik luister, bevraag, adviseer en motiveer, want hoe meer ik over haar hoor, hoe meer zorgen ik me ga maken. Moeder heeft psychiatrische klachten en vader kan behoorlijk agressief en intimiderend zijn. Ze staat er voor haar gevoel alleen voor. En tot overmaat van ramp heeft een familielid die zij vertrouwde haar verkracht.
Soms komt Naomi op onze anonieme chat, omdat ze mij zoekt, maar ik dan telefonisch niet bereikbaar ben. Soms belt Naomi me in pure paniek, niet in staat adem te halen of om te vertellen wat er gebeurd is. Soms belt ze weken niet. Soms belt ze om me bij te praten over wat er in haar leven speelt. Tijdens een van deze gesprekken vertelt ze dat ze hulp gezocht heeft. Ze heeft haar mentor in vertrouwen genomen, omdat het van mij moest, zegt ze. Nu gaat ze EMDR-behandeling krijgen om het trauma te verwerken. Ook heeft ze contact met een psychiater en een maatschappelijk werker.
Stapje voor stapje gaat ze vooruit. Het is geen makkelijke weg, de paniekaanvallen nemen af, maar verdwijnen niet helemaal. Ze leert ermee om te gaan en belt me nauwelijks meer. Ik ben trots op haar. Hoewel ik haar nooit ontmoet heb, geen idee heb hoe zij eruit ziet en of ze echt 14 jaar is.. ik ben trots op de strijd die zij aan het winnen is.
De gebruikte naam is om privacyredenen gefingeerd.