Tinder; een zegen of een plaag?
Ervaringsverhaal
In dit artikel lees je hoe Lisa (30) het gebruik van datingapps ervaren heeft.
Datingapps. Ik had er altijd zo mijn vooroordelen over. Tot ik na een lange relatie vrijgezel werd en na een herstelperiode toch wel nieuwsgierig naar die datingapps was. Op aansporen van een vriendin (“Dat kan geen kwaad, probeer het eens!”) downloadde ik Tinder. Zorgvuldig koos ik mijn foto’s en de tekst op mijn profiel herschreef ik meerdere malen.
Het swipen begon onwennig. Soms swipte ik verkeerd, waardoor ik een mogelijke match met een leuke jongen aan mijn neus voorbij zag gaan of juist een match had die ik liever niet wilde. Het gebeurde zelfs dat ik per ongeluk mensen superlikete. Oeps. Ik waande me in een waar paradijs, zoveel mannelijk schoon! Ik vond het vermakelijk en voelde me er zelfverzekerd door. Met mijn vriendinnen lachte ik om profielen, we wisselden screenshots uit van aantrekkelijke jongens, maar ook jongens waarvan we zeker wisten dat wij nooit met ze op date zouden gaan.
Na uren swipen, eindeloze gesprekken die nooit tot een date kwamen of gesprekken die hoopvol begonnen, maar al snel dood bloedden, kwam het dan toch tot daten. Dat daten verliep met wisselende resultaten, kan ik je wel zeggen. Leuke jongens, jongens die totaal niet op hun foto’s leken. Jongens die bij het eerste contact al begonnen over de kerstdagen samen doorbrengen. Jongens die in het offline-contact ineens niet meer wisten hoe ze moesten praten. Jongens die alleen maar seks wilde. Ik vond het een spannende, maar ook vermoeiende periode. Steeds weer opnieuw investeren in die contacten die nergens toe leidde. Op eenzame momenten veel aan het swipen, hopend op bevestiging en aandacht, maar je achteraf realiserend dat het allemaal lege contact zijn. Ik ging swipend door het leven en wilde op een gegeven moment zelfs mensen op LinkedIn naar rechts swipen..
Er waren dates die me hoop gaven. Één keer dacht ik zelfs verliefd te zijn, tot hij me vertelde mij niet op die manier te zien. Heel wat tranen later, realiseerde ik me dat ik meer op het idee van een relatie verliefd was dan daadwerkelijk op hem.
Eind 2017 had ik inmiddels meerdere apps gedownload. Niet alleen Tinder, maar ook Happ’n en Badoo stonden op mijn telefoon. De jongens die ik op deze apps tegenkwam, waren vaak dezelfde. Blijkbaar was ik niet de enige die hoopte op de andere apps succesvoller te zijn. Ik was er wel een beetje klaar mee. Het slokte al mijn vrije tijd op en leidde toch nooit ergens toe. Ik gebruikte de apps steeds minder, tot Badoo mij vertelde dat iemand mij leuk vond. Ik opende de app, keek naar zijn foto’s en dacht “Ohh, maar deze is wel leuk!” Ik likete hem terug, trok de stoute schoenen aan en stuurde hem een bericht. Hij vond mijn openingszin grappig en reageerde spontaan. Vanaf toen ging het los. Duizenden berichtjes vlogen over en weer. Ik vond hem grappig, hij mij. Hardop lachend om zijn berichtjes zat ik op de bank. Hij deed iets met me, maar ik wilde er niet teveel op hopen. Wat als hij, net als zoveel anderen, na verloop van tijd niet meer zou reageren of in het echt ineens veel minder leuk bleek te zijn. Het kon haast niet mis gaan, maar ik beschermde me zelf door een beetje afstand te bewaren.
Ruim een maand na die match konden we eindelijk een moment vinden om elkaar te ontmoeten. Ik koos een stad en op vrijdagmiddag om 17 uur was het zover. Ik stond in de parkeergarage en zag hem aan komen rijden. Een zenuwachtige glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik naar zijn auto toe liep. We begroetten elkaar en liepen de stad in op zoek naar een restaurantje. Het klikte. Hij was geen gekkie, hij had geen moeite om met praten en was net zo knap als op zijn foto’s. Dat praten ging zelfs zo soepel dat het voor we het door hadden ver na middernacht was.
We planden een nieuwe date en het bleef leuk. Na een paar weken vertelde ik het aan mijn moeder. Ze zag een twinkeling in mijn ogen en zei: “Je bent verliefd!”. Destijds ontkende ik het nog, maar dat duurde niet lang. Ja, ik was verliefd. En hij ook. We bleven elkaar zien. Het bleef leuk. We genoten van elkaar. Offline was het net zo leuk als online, nog wel leuker misschien.
Inmiddels zijn we twee jaar verder en hebben het over samenwonen. Ik weet het zeker; met deze jongen wil ik oud worden.
Deze ervaring, deze liefde, heeft mijn blik op online daten positief veranderd. Ik hoor het steeds meer om mij heen en heb het nu zelf ook meegemaakt. Online daten kan werken. Zelfs via een gratis app. Mensen om mij heen krijgen Tinder-baby’s. Er worden Tinder-huwelijken gesloten. En veel mensen die online matchten wonen inmiddels samen.
Nog steeds hoor ik ook andere kanten. Mensen die ongewenste sextingfoto’s krijgen, mensen die in het eerste bericht gevraagd worden om seks te hebben en bij voorkeur vandaag nog. Mensen die na een paar leuke dates ineens niets meer horen van hun match..
Is een datingapp een goede manier om iemand te leren? Ja. Is het de moeite waard gebleken? Voor mij, en een heleboel anderen, zeker. Is het een makkelijke manier? Ja en nee. De hele wereld ligt aan je voeten, iedereen kan je mogelijke volgende match of date zijn, maar of ze het allemaal waard zijn, is nog maar de vraag. Het belangrijkste is volgens mij dat je goed op je eigen grenzen let en alleen met mensen contact hebt die respect voor jou hebben en voor wie jij respect kunt hebben. Voor mij waren dat in ieder geval niet de mensen die het gesprek opende door over seks te beginnen..