Waarom wachten…?

Soraya* is een Islamitische jeugdzorgwerker. Vanuit haar religie, cultuur en opvoeding heeft zij normen en waarden meegekregen waarnaar zij probeert te leven. Voor zichzelf, haar ouders en voor God. Dit zorgt er soms voor dat ze in conflict met zichzelf kan raken en kan twijfelen over keuzes. Qpido sprak met Soraya over haar geloof, cultuur en gebruiken.

“Cultuur en religie zijn in mijn leven twee begrippen die heel dicht bij elkaar liggen. Cultuur is wat mijn ouders mij hebben meegegeven, wat zij van mij verwachten en wat zij hopen dat ik ben. In de cultuurgerichte verwachtingen van mijn ouders zitten religieuze normen die zij vanuit hun opvoeding hebben meegekregen. Als ik er soms aan twijfel of mijn geloof ditzelfde van mij vraagt, dan kan ik gerelateerde verzen uit de Koran erbij pakken om een en ander te verhelderen. Dit kan bijvoorbeeld gaan over de Ramadan of over maagdelijkheid. De (cultuurgerichte) verwachtingen van mijn ouders zijn niet altijd terug te vinden in de Koran. Wat hierin meespeelt is welke geestelijke leider je aanhangt en hoe hij of zij de verzen interpreteert.

“Mijn ouders en God zitten vaak op één lijn met elkaar.”

Voor mij blijft het belangrijkste dat ik dichtbij mijzelf blijf en, daar waar mogelijk, leef naar de verwachtingen van mijn ouders en God. En ik moet zeggen dat mijn ouders en God wel vaak op één lijn zitten met elkaar, haha. Ik probeer daar mijn eigen weg in te vinden en op die manier mijn leven vorm te geven. Ik zie het zo: Mijn ouders hebben mij een fijne basis gegeven van waaruit ik mezelf heb mogen ontwikkelen en ontplooien. Sommige keuzes verkondig ik bewust niet aan mijn ouders, waardoor zij een bepaald deel van mij niet kennen. Ik kies daar soms voor, omdat ik ze wil beschermen voor de gedachte dat zij mij geen goede opvoeding hebben gegeven en hen niet wil teleurstellen. Dat betekent dat ik niet altijd 100% eerlijk ben.

“Twijfelen of ik mijn maagdelijkheid aan diegene zou geven gaf me veel druk.”

Een belangrijk thema binnen mijn religie is de maagdelijkheid. Heel lang was het gegeven als maagd het huwelijk in te gaan een vanzelfsprekendheid waar ik me aan over gaf. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ging merken dat het me dwars zat. Elke keer mezelf opnieuw moeten afvragen of iemand de ware was, met wie ik voor eeuwig samen zou zijn. Twijfelen of ik mijn maagdelijkheid aan diegene zou geven. Dat gaf me veel druk. Door gesprekken die ik voerde met vriendinnen, een serie die ik keek (Jane the Virgin) en mijn behoefte aan intimiteit die groeide, ging ik er toch anders over nadenken. Gevoel, verstand en geweten gingen met elkaar in conclaaf en uiteindelijk kon ik heel bewust de keuze maken om wel intiem met een man te zijn, zonder een trouwverbintenis met hem aan te gaan. Dat is waar ontmaagding voor mij trouwens over gaat; intiem zijn, jezelf letterlijk en figuurlijk bloot geven aan een ander. Op dagen dat ik iets minder goed in mijn vel zit, kan ik mezelf hier wel verwijten over maken en twijfelen over mijn keuze. Op die momenten accepteer ik ook de zelfafwijzing die ik naar mezelf heb . Dat is niet altijd makkelijk, maar omdat ik weet dat dit voor mij de juiste keuze is geweest, kan ik het ook weer loslaten. Maar dit is iets waar ik bijvoorbeeld niet met mijn ouders over praat.

“Mijn moeder ziet een uitstrijkje al als een ontmaagding.”

Toen ik rond de dertig was en opgeroepen werd voor het baarmoederhalskankeronderzoek, vertelde ik dit aan mijn moeder. Haar reactie was: “Oh, misschien moet je dan maar wel even in gesprek met de huisarts.” Ik heb niet gevraagd wat ze hiermee bedoelde, maar ik weet dat zij vanuit haar religieuze en culturele achtergrond vindt dat ik na een uitstrijkje “medisch ontmaagd” zou zijn. Ik snap dat zij dit zo ziet, maar ik zie het anders.
Het heeft geen intieme en seksuele lading. Als ik nu nog maagd zou zijn en mijn toekomstige levenspartner niet zou begrijpen dat een medisch onderzoek geen ontmaagding is, weet ik niet of dat de relatie is die ik zou willen.

Voor jongeren die met dezelfde dilemma’s worstelen, hoop ik dat zij mensen om zich heen hebben die zij in vertrouwen durven te nemen, waarbij ze helemaal zichzelf mogen zijn. En als sommige mensen niet al jouw kanten mogen leren kennen, omdat je respectvol wil zijn en ze wil beschermen, wees dan niet te streng voor jezelf over dat je niet eerlijk bent. Het allerbelangrijkste is dat jijzelf weet waarom jij bepaalde keuzes maakt en hier achterstaat. Dat is wat telt.

Soraya*, 32

*De naam Soraya is gefigneerd

Door: Esmaralda de Haan